Sen benim için,hiç bir zaman sadece abi olmadın!Yeri geldi anam,babam,yeri geldi en yakın dostum,sevdamdın.Sen de bana çok düşkündün,çok severdin biliyorum.Ama sen hiç kimseyi,vatanını sevdiğin kadar sevmedin!Yurdumda yapılan herhangi bir şeyi duyduğun da en çok sen kızardın ve her defasında yeminler ederdin ”askere bi gideyim alayının beynine sıkıcam bu itlerin”diye.Yıllarca büyük bir hasretle bekledin o günü.Hayatım da askere giderken bu kadar mutlu olan birini daha görmemiştim ben.En çokta sana yakışmıştı ”en büyük asker bizim asker’’sözü.Kahkahalarla gittin ve izin vermedin hiç birimize göz yaşı dökmemize.En çokta doğuya gitmek isterdin,gittin de.İçim yanıyordu bir yandan.Ama çokta mutluydum sen giderken.Bana da fazlasıyla aşılamıştın vatan,bayrak aşkını.Senin oraya yakışacağını,orda olman gerektiğini ve yurdumu en iyi şekilde koruyacağından emindim.İçim rahattı!Hiç unutamıyorum boynuna sarıldıdığım da ”Sakın ağlama abicim.Ben bu memleketin evladıyım,yerim yurdum bu topraklarda.Borcum var şehit atalarımızdan beşikteki bebeğe kadar.Allah ömür verdiği sürece asker olarak kalıcam.Ben bu ülke için şehit olucam”demiştin.Korktum çok.O zaman anlamıştım ki bu gidiş son gidişti.Dönmüyecektin,döndüğünde de al bayrağıma sarılmış tabutta giricektin bu evin kapısından.Bitti askerliğin,sen yine dönmedin.Hani bana mektup yazardın hep,”kardeşlerime kıyan kansızların kökünü kazıycaz.Ben burda çok iyiyim,sakın merak etme.Sen kız kardeşimsen yüzlerce erkek kardeşim oldu burda.Yarim diye silahıma sarılıyorum her gece.İçim huzurla dolu.Korkusuzluğu öğrendim ben burda.Tüm milletimin,Allah’ımın yanımda olduğunu biliyorum.Korkma bana zarar gelmez.”demiştin son mektubun da.Her on beş günde gelirdi mektubun.Günü belliydi,sevinçle korku arasında beklerdim bütün gün.Ama o gün gelmedi abim.Gece yarılarına kadar bekledim gelmedi.ağladım,korktum.Annemler ”bişeyi yoktur.Yazamamıştır,belki yarın gelir”dediler.Ama onlarında gözünde gördüm endişe ve korkuyu.Bütün gece uyuyamadım.Sabah ilk iş sokağın başına koştum.Postacıyı bekledim.Sordum senden mektup var mı?diye.Yok diyince tekrar yıkıldım.Eve dönünce hatırladığım en son bir telefon sesiydi.Beynim sarsıldı,gözlerim karardı,inanamadım duyduklarıma.Olamaz dı kii…Benim abim ölemezdi.Benim,vatanın ona ihtiyacı vardı.
Benim abimdeki yüreğe,hangi kurşun işleyebilir dedim kendi kendime.
Çok geç olmadı anladım herşeyi.Sen ölümlerin en güzelini yaşadın.İstediğin gibi öldün.Biliyordum ki hiç canın acımadı.Belki de tıpkı giderken ki gibi güldün,can verirken de.Ölüm bile yakıştı sana abim.İstediğin gibi hiç göz yaşı dökmedim.Gurur duydum seninle.Ay yıldızım senin tabutunda başka bir parladı.Abimsin,canım çok yanıyo.Ama ülkeme değil abim,kendi canım feda olsun.Senin de hep söylediğin gibi…”eğer şehit olursam da canım tüm milletime feda olsun”derdin ya.Kanın yerde kalmaz abim,merak etme.Daha nice Mehmedim var tıpkı sen gibi ölüme göğüs geren,senin gibi vatanını canından önde tutan.KORKMA ABİM,RAHAT UYU.YURDUMA GİREMEZ HİÇ BİR DÜŞMAN,İNMEZ İLELEBET GÖKLERDEN AL BAYRAĞIM!!!
Konu: Bir kardeşin,şehit abiye son mektubu... 
Salı Mayıs 06, 2008 8:41 am